تحقیقات نشان میدهد که آمریکا برای حملات گسترده ای به ایران آماده شده است
تاسیسات اتمی , قرارگاهای حساس نظام پادگانهای نظامی و تاسیسات کلیدی ایران از اهداف اولیه روزهای نخستین حمله خواهد بود

The United States has the capacity for and may be prepared to launch without warning a massive assault on Iranian uranium enrichment facilities, as well as government buildings and infrastructure, using long-range bombers and missiles, according to a new analysis.

The paper, "Considering a war with Iran: A discussion paper on WMD in the Middle East" – written by well-respected British scholar and arms expert Dr. Dan Plesch, Director of the Centre for International Studies and Diplomacy of the School of Oriental and African Studies (SOAS) at the University of London, and Martin Butcher, a former Director of the British American Security Information Council (BASIC) and former adviser to the Foreign Affairs Committee of the European Parliament – was exclusively provided to RAW STORY late Friday under embargo.

"We wrote the report partly as we were surprised that this sort of quite elementary analysis had not been produced by the many well resourced Institutes in the United States," wrote Plesch in an email to Raw Story on Tuesday.

Plesch and Butcher examine "what the military option might involve if it were picked up off the table and put into action" and conclude that based on open source analysis and their own assessments, the US has prepared its military for a "massive" attack against Iran, requiring little contingency planning and without a ground invasion.

The study concludes that the US has made military preparations to destroy Iran’s WMD, nuclear energy, regime, armed forces, state apparatus and economic infrastructure within days if not hours of President George W. Bush giving the order. The US is not publicising the scale of these preparations to deter Iran, tending to make confrontation more likely. The US retains the option of avoiding war, but using its forces as part of an overall strategy of shaping Iran’s actions.

• Any attack is likely to be on a massive multi-front scale but avoiding a ground invasion. Attacks focused on WMD facilities would leave Iran too many retaliatory options, leave President Bush open to the charge of using too little force and leave the regime intact.


• US bombers and long range missiles are ready today to destroy 10,000 targets in Iran in a few hours.


• US ground, air and marine forces already in the Gulf, Iraq, and Afghanistan can devastate Iranian forces, the regime and the state at short notice.


• Some form of low level US and possibly UK military action as well as armed popular resistance appear underway inside the Iranian provinces or ethnic areas of the Azeri, Balujistan, Kurdistan and Khuzestan. Iran was unable to prevent sabotage of its offshore-to-shore crude oil pipelines in 2005.


• Nuclear weapons are ready, but most unlikely, to be used by the US, the UK and Israel. The human, political and environmental effects would be devastating, while their military value is limited.


• Israel is determined to prevent Iran acquiring nuclear weapons yet has the conventional military capability only to wound Iran’s WMD programmes.


• The attitude of the UK is uncertain, with the Brown government and public opinion opposed psychologically to more war, yet, were Brown to support an attack he would probably carry a vote in Parliament. The UK is adamant that Iran must not acquire the bomb.


• The US is not publicising the scale of these preparations to deter Iran, tending to make confrontation more likely. The US retains the option of avoiding war, but using its forces as part of an overall strategy of shaping Iran’s actions.

When asked why the paper seems to indicate a certainty of Iranian WMD, Plesch made clear that "our paper is not, repeat not, about what Iran actually has or not." Yet, he added that "Iran certainly has missiles and probably some chemical capability."

Most significantly, Plesch and Butcher dispute conventional wisdom that any US attack on Iran would be confined to its nuclear sites. Instead, they foresee a "full-spectrum approach," designed to either instigate an overthrow of the government or reduce Iran to the status of "a weak or failed state." Although they acknowledge potential risks and impediments that might deter the Bush administration from carrying out such a massive attack, they also emphasize that the administration's National Security Strategy includes as a major goal the elimination of Iran as a regional power. They suggest, therefore, that:

This wider form of air attack would be the most likely to delay the Iranian nuclear program for a sufficiently long period of time to meet the administration’s current counterproliferation goals. It would also be consistent with the possible goal of employing military action is to overthrow the current Iranian government, since it would severely degrade the capability of the Iranian military (in particular revolutionary guards units and other ultra-loyalists) to keep armed opposition and separatist movements under control. It would also achieve the US objective of neutralizing Iran as a power in the region for many years to come.

However, it is the option that contains the greatest risk of increased global tension and hatred of the United States. The US would have few, if any allies for such a mission beyond Israel (and possibly the UK). Once undertaken, the imperatives for success would be enormous.

Butcher says he does not believe the US would use nuclear weapons, with some exceptions.

"My opinion is that [nuclear weapons] wouldn't be used unless there was definite evidence that Iran has them too or is about to acquire them in a matter of days/weeks," notes Butcher. "However, the Natanz facility has been so hardened that to destroy it MAY require nuclear weapons, and once an attack had started it may simply be a matter of following military logic and doctrine to full extent, which would call for the use of nukes if all other means failed."

Military Strategy

The bulk of the paper is devoted to a detailed analysis of specific military strategies for such an attack, of ongoing attempts to destabilize Iran by inciting its ethnic minorities, and of the considerations surrounding the possible employment of nuclear weapons.

In particular, Plesch and Butcher examine what is known as Global Strike – the capability to project military power from the United States to anywhere in the world, which was announced by STRATCOM as having initial operational capability in December 2005. It is the that capacity that could provide strategic bombers and missiles to devastate Iran on just a few hours notice.

Iran has a weak air force and anti aircraft capability, almost all of it is 20-30 years old and it lacks modern integrated communications. Not only will these forces be rapidly destroyed by US air power, but Iranian ground and air forces will have to fight without protection from air attack.

British military sources stated on condition of anonymity, that "the US military switched its whole focus to Iran" from March 2003. It continued this focus even though it had infantry bogged down in fighting the insurgency in Iraq.

Global Strike could be combined with already-existing "regional operational plans for limited war with Iran, such as Oplan 1002-04, for an attack on the western province of Kuzhestan, or Oplan 1019 which deals with preventing Iran from closing the Straits of Hormuz, and therefore keeping open oil lanes vital to the US economy."

The Marines are not all tied down fighting in Iraq. Several Marine forces are assembling in the Gulf, each with its own aircraft carrier. These carrier forces can each conduct a version of the D-Day landings. They come with landing craft, tanks, jump-jets, thousands of troops and hundreds more cruise missiles. Their task is to destroy Iranian forces able to attack oil tankers and to secure oilfields and installations. They have trained for this mission since the Iranian revolution of 1979 as is indicated in this battle map of Hormuz illustrating an advert for combat training software.

Special Forces units – which are believed to already be operating within Iran – would be available to carry out search-and-destroy missions and incite internal uprisings, while US Army units in both Iraq and Afghanistan could mount air and missile attacks on Iranian forces, which are heavily concentrated along the Iran-Iraq border, as well as protecting their own supply lines within Iraq:

A key assessment in any war with Iran concerns Basra province and the Kuwait border. It is likely that Iran and its sympathizers could take control of population centres and interrupt oil supplies, if it was in their interest to do so. However it is unlikely that they could make any sustained effort against Kuwait or interrupt supply lines north from Kuwait to central Iraq. US firepower is simply too great for any Iranian conventional force.

Experts question the report's conclusions

Former CIA analyst and Deputy Director for Transportation Security, Antiterrorism Assistance Training, and Special Operations in the State Department's Office of Counterterrorism, Larry Johnson, does not agree with the report’s findings.

"The report seems to accept without question that US air force and navy bombers could effectively destroy Iran and they seem to ignore the fact that US use of air power in Iraq has failed to destroy all major military, political, economic and transport capabilities," said Johnson late Monday after the embargo on the study had been lifted.

"But at least in their conclusions they still acknowledge that Iran, if attacked, would be able to retaliate. Yet they are vague in terms of detailing the extent of the damage that the Iran is capable of inflicting on the US and fairly assessing what those risks are."

There is also the situation of US soldiers in Iraq and the supply routes that would have to be protected to ensure that US forces had what they needed. Plesch explains that “"firepower is an effective means of securing supply routes during conventional war and in conventional war a higher loss rate is expected."

"However as we say do not assume that the Iraqi Shiia will rally to Tehran – the quietist Shiia tradition favoured by Sistani may regard itself as justified if imploding Iranian power can be argued to reduce US problems in Iraq, not increase them."

John Pike, Director of Global Security, a Washington-based military, intelligence, and security clearinghouse, says that the question of Iraq is the one issue at the center of any questions regarding Iran.

"The situation in Iraq is a wild card, though it may be presumed that Iran would mount attacks on the US at some remove, rather than upsetting the apple-cart in its own front yard," wrote Pike in an email.

Political Considerations

Plesch and Butcher write with concern about the political context within the United States:

This debate is bleeding over into the 2008 Presidential election, with evidence mounting that despite the public unpopularity of the war in Iraq, Iran is emerging as an issue over which Presidential candidates in both major American parties can show their strong national security bona fides. ...

The debate on how to deal with Iran is thus occurring in a political context in the US that is hard for those in Europe or the Middle East to understand. A context that may seem to some to be divorced from reality, but with the US ability to project military power across the globe, the reality of Washington DC is one that matters perhaps above all else. ...

We should not underestimate the Bush administration's ability to convince itself that an "Iran of the regions" will emerge from a post-rubble Iran. So, do not be in the least surprised if the United States attacks Iran. Timing is an open question, but it is hard to find convincing arguments that war will be avoided, or at least ones that are convincing in Washington.

Plesch and Butcher are also interested in the attitudes of the current UK government, which has carefully avoided revealing what its position might be in the case of an attack. They point out, however, "One key caution is that regardless of the realities of Iran’s programme, the British public and elite may simply refuse to participate – almost out of bloody minded revenge for the Iraq deceit."

And they conclude that even "if the attack is 'successful' and the US reasserts its global military dominance and reduces Iran to the status of an oil-rich failed state, then the risks to humanity in general and to the states of the Middle East are grave indeed."

Larisa Alexandrovna is managing editor of investigative news for Raw Story and regularly reports on intelligence and national security stories. Contact: larisa@rawstory.com

Muriel Kane is research director for Raw Story.

من همیشه برای این انسان نازنین بی عقده و خوش بیان و خوش قلم احترام قائل بوده ام کاش همه نویسندگان ما مثل ایشان بی غرض و مرض بودند

مشاور یعنی این

مسعود بهنود - سه شنبه 6 شهریور 1386 [2007.08.28]

آقای علی‌اکبر جوانفکر مشاور رسانه ای رئیس‌جمهور که باید انصاف داد نسبت به یک سال و نیم پیش که به اين سمت منصوب شد، اينک نشانی روزنامه ها و نام خبرنگاران را بهتر می داند تا زمانی که از گفته هایش پیدا بود که هيچ از اين حرفه نمی داند و به سبب محرمیت بدان مقام منصوب شده، به مناسبت هفته دولت با خبرنگار خبرگزاری مهر سخن ها فرموده که برخی از آن ها خواندنی ترست.

اما ابتدا بايدمان گفت که از جمله معنای همه چیزها که عوض شده یکی هم معنای مشاورست. و این در زمانی که مقامات دولت اعداد رياضی را که در اصالتشان تردید نبود از اصل انداخته اند عجبی نیست. چنان که فرموده اند دولت فعلی 52 برابر دولت های قبلی کار می کند. به قول آن آلمانی اگر می خواست دروغ بگوید می گفت سی هشت برابر.

در همه گیتی مشاوران مقامات کسانی هستند که در موضوعی که به آن ها رجوع می شود یا حوزه ای که برایشان تعيين می کنند از همه بااطلاع ترند. مثلا مشاور حقوقی فلان رييس جمهور در دنيا علاوه بر تبحر در امور حقوقی، در مباحثی که مطرح می شود به رييس مشورت های اساسی می دهد. نطق هایش را از نظر عواقب حقوقی بررسی می کند، حتی میهمانان را، ملاقات هایش را و خلاصه همه چیز باید از دریچه چشم وی از دیدگاه حقوقی عبور کند. چرا که وقتی یک نفر آدم با گنجایش محدود انسانی و زمان محدود در بیست و چهار ساعت در روز قرار باشد همه مسائل کشور گل و گشادی مانند آمریکا را حل کند و فرمان بدهد ممکن نیست. مشاوران به وی یاری می رسانند. چنان که یکی شان هفته گذشته مستعفی شد چه حکایتی بود در رسانه ها که بله مغز متفکر جورج بوش رفت.

حال به نظر می رسد مشاور در سرزمين ما شده است شغلی برای یک گروه آدم که تخصصشان فحش دادن به گذشتگان است، همه از اول تا آخر، و با عرض معذرت دروغ بافتن، و ندانسته های رييس را واقعيت جا زدن و همان را تکثير و توزيع کردن. تجسم کنید اگر کیسینجر که مشاور ریچارد نیکسون بود قرار میشد دستور از نیکسون بگیرد و فقط مسوول این باشد که مصاحبه کند و به منقدان رییس جمهوری بد و بیراه بگوید. از همین روست که به گمانم این معنای مشاور نیست. اما به ما هم مربوط نیست. رييس جمهور هر کار دلش خواست بکند به ما چه . ما چرا بايد غلط های مشاور را بگیریم و این خطر را بپذیریم که به ضديت کور ، یا به گفته آقای جوانفکر براندازی نرم مبتلا شویم که خدا نیاورد.

اما مصداق. از آن جا که ايشان گفته "عملکردها، تصمیمات، اقدامات باید مورد نقد عالمانه قرار گیرد تا سره از ناسره باز شناخته شود و منافع مردم نیز در سایه چنین نقدی تامین خواهد شد"باید قبل از این که دولت از این کرم پشیمان شود و باب نقد عالمانه هم بسته شود دست به کار شد. اول این که در همين جمله که مشاور رسانه ای فرموده دست کم دو غلط هست. یکی این که عملکرد و اقدام مشخص نفرموده اند تفاوتش چیست. دوم این که ایشان گویا نمی داند "بايد"ی وجود ندارد بلکه عملکردها "می توانند" مورد نقد عالمانه قرار گیرند.

ولی روح جمله ایشان را ملاک قرار می دهیم و چند سئوال ساده. وقتی رييس وی هر روز ده ها بار "ما اولين ..." "ما بهترین..." "ما در طول تاريخ بیش ترین..." به کار می برد بی آن که درباره شان تحقيق کرده باشد و مشاورانش هم به او کمکی نمی کنند، آیا نشان دادن غلط های این مقایسه ها نقد عالمانه است یا نه. پاسخ ايشان می تواند اين باشد "اگر با دلیل و مدرک صورت گیرد و بی احترامی هم نشود البته که عالمانه است". با همين فرض شروع می کنیم.

در گزارش عملکرد دو ساله دولت ادعا شده که رييس جمهور و وزير خارجه اش به "بیش از یکصد کشور اسلامی" مسافرت کرده اند. در حالی که یکصد کشور اسلامی در جهان وجود ندارد. تازه این دو به صد کشور [اعم از مسلمان و غیرمسلمان] هم سفر نکرده اند، چه رسد که اگر سفر می کردند ملت باید می پرسید حاصل این سفرها کجاست وگرنه سفر کردن و از صاحبخانه حرف های مبادا شنیدن که هنر نیست.

در گزارش نوشته اند "رييس جمهور تنها رییس دولتی در همه تاريخ است که به همه شهرهای ايران سفر کرده است و با همه مردم ايران دیدار داشته است". اين سخن که مدام تکرار می شود دروغ است. ادعای پوچی است. هیچ کس نمی تواند چنین ادعائی کند که همه ایران را دیده، ایشان همه نهاد ریاست جمهوری را ندیده چطور می تواند چنین ادعائی کند، با همه هفتاد و پنج میلیون مردم ایران هم دیدار کرده از آن حرف هاست. اما اگر انتقاد کنی خواهند گفت در مثل مناقشه نیست [ که در اين جا هست] ادعا می کنند اين که گفته اند همه شهرها مقصود همه استان هاست. این هم که گفته اند مردم سراسر کشور یعنی از هر منطقه با چند تائی ملاقات کرده اند.

فرض کنیم که این استدلال با آن تبلیغات برابری دارد. و فرض کنیم تبلیغات چی مجازست به چنین مغالطه ای. ولی باز سئوال وجود دارد. دست کم چند نخست وزير دوره پهلوی دوم در تاريخ ثبت است که ماهی یک بار هیات دولت به استانی بردند. هنوز کسانی مانند نگارنده همین نوشته زنده اند که به عنوان خبرنگار به ياد دارند و می توانند عکس ها و گزارش ها را نشان دهند که دولت هویدا در تابستان ها به مناطق گرم و زمستان ها به مناطق سرد می رفت و هیات دولت را هم می برد و آب اشامیدنی قشم که همین روزها باز دوباره مساله شده است در زمان همین سفرها فراهم شد وقتی که هویدا دستور داد وزیر دارائی اش [جمشید آموزگار] در جزیره بماند و تا آب را فراهم نکرده حق ندارد به تهران بیاید.

رييس جمهور، با خوش بينی که در خود سراغ دارم، لابد چنین نیست که بخواهد دروغ بگوید. واقعا باور دارد که چنین است. اما نمی داند. تاریخ نخوانده است. مشاوران باید به او بگویند که حاجعلی رزم آرا نظامی نابغه ای که به دست فدائیان اسلام کشته شد [چون شاه تصور می کرد که می خواهد رضاشاه شود و علیه او کودتا کند]شهر به شهر و کوه به کوه خاک ایران را دیده بود. آن هم نه با پرواز های اختصاصی هواپیمای سابق سلطان برونئی بلکه با جیپ و اسب. آن هم نه برای تبلیغات بلکه برای همه مناطق ایران کتاب های جغرافیای نظامی نوشته که هنوز معتبرست.

یا دعوی دیگر رييس جمهور و دولتمردان "آقای احمدی نژاد تنها رییس دولتی است که نامزد حزبی نبوده و در نتیچه به هیچ حزبی بدهکار نیست و حزبی او را کاندیدا نکرد. و فراجناحی است. این ادعا دروغ است و از زبان کسی بیان می شود که تاریخ ایران را نخوانده تا بداند از چه می گوید. در دوران پادشاهی پهلوی که اصلا حزبی وجود نداشت که رییس دولتی انتخاب کند می گذریم. از دکتر مصدق که عضو جبهه ملی بود اما برای این که نشان دهد نخست وزیر آن ها نیست همان روز اول دولت از جبهه استعفا داد و چند تن از مخالفان جبهه ملی را به کابینه برد می گذریم . نمی گوئیم که در بیشتر موارد افراد بعد از رسیدن به دولت حزب درست می کنند که اين را هم آقای احمدی نژاد درست کرد و نادره ای بود که در اولين انتخابات شکست خورد. اما برسیم به تاریخ جمهوری اسلامی، رييس جمهور اول عليرغم میل حزب جمهوری اسلامی که حزب فراگیر شده بود انتخاب شد. در مورد رييس جمهور دوم رهبر جمهوری اسلامی همچنان با نامزد شدن روحانیون موافقت نکرد با حزبی [ به معنای حزب جمهوری اسلامی [ بودن وی هم موافقت نکرد و نوبت به آقای رجائی رسید که حزبی نبود اما نامزد حزب جمهوری اسلامی بود. رهبر فعلی انقلاب اولين و تنها نامزد منتخب رياست جمهوری بود که هم روحانی بود و هم رهبر حزب جمهوری اسلامی. بعد از جنگ هیچ حزبی در کشور وجود نداشت که آقای هاشمی نامزدش باشد. اما می توان گفت دو جناح بودند. هر دو جناح هم در کابینه وی بودند هم ناطق نوری و هم عبدالله نوری، هم میرسلیم و علی لاریجانی و هم محمد خاتمی. در آستانه مجلس پنجم نزدیک بود حزب کارگزاران سازندگی ایجاد شود که رهبر جمهوری اسلامی موافقت نکرد. در انتخابات دوم خرداد به شرح ایضا باز حزبی نبود. جناح اصلی کشور نامزدی داشت که رای نیاورد. آن گروه اندک کارگزاران هم اگر نفاذ سخن داشتند بدان معنا نبود که بتوانند چنان رائی بسازند، همین طور سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی. این هر دو در انتخابات مجلس پنجم به جز چند نفری مانند فایزه هاشمی و عبدالله نوری و دکتر معین کسی را وارد مجلس نکردند. پس آقای خاتمی هم بی حزب و جناح برگزیده شد. پس آشکار می شود تنها دو رييس جمهور قبلی حزبی بودند و حزبی آن ها را نامزد کرد و برایشان رای گرفت. یکی مرحوم رجائی و دیگر مقام رهبری.

اما می ماند ادعای عمل به فراجناحی کردن. آقای هاشمی می تواند چنین ادعائی بکند آقای خاتمی هم می تواند بکند چرایش را در مورد هاشمی گفتم و در مورد خاتمی وی از جناح رقیب آقای غفوری فرد را مشاور کرد. از حزب کارگزاران چندین وزیر داشت و وقت رفتن هنوز آقای جهانگیری و مرعشی در کابینه بودند.

حالا ایشان که آقای احمدی نژاد باشد بر سر کار آمده هیچ کس به جز دوستان و همفکرانش را قبول ندارد، تا سطح فرمانداران همه را عوض کرده . جناح راست را هم به زحمتی می پذیرد آن وقت ادعای فراجناحی هم می کند.و باز عنوان "اولین " را برای خود ذخیره کرده است. غفلت چقدر.

اصولا کار مهم مشاوران این است که اين صفت های "ترين" را از دهان رييس جمهور بیندازند پیش از آن که سوژه قطعی و غیرقابل انفصال جوک ها شود. مثلا وقتی از استقبال مردم از خودش در فلان روستا سرمست می شود و قطار صفت های تفصیلی به راه می افتد، مشاوران بايد اولا توجه دهند که قبل از این ها هم چنین مراسمی و بیش از این جمعیتی برای صاحبان مقام آمده از تهران برپا شده است. از جمله در جمع خصوصی که احتمال تبليغ برای غیر نداشته باشد فيلم دیدار شاه و همسرش را از منطقه طبس زلزله زده یک سال مانده به انقلاب نشانش دهند و در گوشش بگویند اين مردم که از همه چیز محرومند، عادت کرده اند که برای هر صاحب مقام که از مرکز رسید صلواتی بفرستند، گوسفندی بکشند، به حساب خود نگذار. برایشان این عمل هم تماشاست هم احتمال دارد اين ها که کلید درآمد نفت را در دست دارند، مرحمت و کرم نمایند حمامی برای روستا، جاده ای، بیمارستان و پلی هم نصیب مستقبلین بشود. خوش بختانه چون تبلیغات و بزرگ نمائی از دیرباز در اين کشور معمول بوده پس فیلم هایش هست. دیدن این فیلم ها و دانستن این گزارش ها، کمتر فایده ای که دارد این است که آدم چیزهائی نمی گوید که دیگران بخندند و یا در سلامتش شک کنند. اگر کسی بعد از دیدن فیلم سال های قبل از انقلاب خواست بگوید نامسلمان ها، مردم را با اتوبوس جمع کرده اند، مشاور صادق باید در گوش رییس بگوید ما مسلمانان هم همین کار را می کنیم . اگر گفتند کفار را جمع کرده اند ، مشاور باید بهشان نشان دهد که در جمع کسانی که از همسر شاه در طبس استقبال کردند و فیلمشان الان در اینترنت هم هست، برای نمونه یکی هم بی حجاب نبود بلکه همه چادری بودند.

مشاور متدین برای اين که حقوق و مزایائی که دريافت می کند حلال باشد در اين موارد دقیق می شود و حتی اگر باعث رنجش رییس شود، برایش توضیح می دهد که رفتن به مرکز يک استان و سخنرانی یک ساعته در استادیومی که بیست هزار نفر مثلا با تعطیل ادارات و دانشکده ها و مدارس در آن گردآوری شده اند، در هیچ قاموسی به معنای ديدار تمام مردم آن استان و بازديد از تمام شهرهای کشور نیست. آن وقت همولایتی ما نامه می نویسد که بابا دروغ چرا . نه رییس و نه معاون و نه وزیر ده سالی است از حوالی ده ما در کجور و ساوجبلاغ عبور نکرده اند.

مشاور متدین به رييس توصیه می کند شما که به کلنگ زدن های سال آخر هاشمی رفسنجانی معترض بودی نباید الان خودت موقع کلنک زدن کارخانه پارچه بافی اردبیل بگویی " بزودی ايران بزودی حرف اول را در لباس در جهان می زند" یا "دیگر اجازه نمی دهیم لباس های ایرانی با مارک خارجی فروخته شود؟"مشاور لبخندها را می بیند. مشاور پچ پج ها را می شنود. مشاور کار اصلی اش نیست تملق گفتن مدام. اگر چنین نبود از مشاوران متعدد یکی شان به ایشان می گفت چطور می خواهی نگذاری لباس با مارک خارجی برسد در کشوری که مواظبت و امنیتش چنان است که قاچاقچی ها سه کیلومتر لوله می کشند و گازوئیل از آن می فرستند به کشور همسایه. یعد از دو سال گروگان گیری و شرارت و ساختن چند پایگاه نظامی و اعلام چند باره استقرار ارامش در منطقه شرق کشور ، آخرین بار گروگان گیرها را نه نیروی انتظامی ما که این همه هزینه اش کردیم و این همه امکان تبلغاتش دادیم بلکه پلیس پاکستان دستگیر می کند و دولت معترض است که چرا گروگان گیرها را تحویل ما نمی دهید. تازه سی در صد هم که در گاز تخفیف داده ایم. برای همین کارها لابد.

مشاور خوب و متدین در گوش رییس می خواند به دشت آهوی ناگرفته مبخش. بگذار اولين محموله کارخانه اردبیل راهی بازار شود. ببین اصلا می تواند در بازار خودی بفروشد. مثل کارخانه تولید چادر مشکی نمی شود که نتوانست با چین رقابت کند آن هم در محصولی که خریدارش فقط خانم های ايرانی هستند. و ورشکست شد. بعد.

اما مشاور رسانه ای آقای احمدی نژاد چنین نمی کند سهل است مدام برای روزنامه نگاران خط و نشان می کشد و حرفه ای را که نمی شناسد مقید می کند. به این تاویل خوانندگان می توانند بقیه گفته های مشاور محترم را هم باور کنند و محک بزنند. از جمله آنجا که می فرمایند "احمدی نژاد در جريان انتخابات حتی یک وعده نداد. مردم با همه وجود او را باور کردند و واقعا به او علاقه مندند."

ممکن است مردم به آقای احمدی نژاد علاقه مند باشند. یعنی اکثريتشان. البته باید تا انتخابات صبر کرد. اصلا هم فرض را بر این نگذاشت که با انتصاب سردار افشار قرار شده بسیج کارهای انتخابات را در دست بگیرد. فرمانده بسیج فرمانده انتخابات، بسیج هم برگزار کننده انتخابات. نگوئیم جای شبهه هست. از آن جا که ما لیبرالیم و راهی جز صندوق نمی شناسیم . صندوق را حتی اگر کلیددارش شورای نگهبان و سردار افشار باشند هم به هر روش دیگر ترجیح می دهیم. اما بایدشان گفت صبر کنید تا از صندوق چه به دراید. تا آن زمان به استناد یک در صد [نسبت به کل رای دهندگان] که احمدی نژاد بیش تر از مهدی کروبی در دوره اول آورد، ادعا کنید. می پذیریم که مردم به ایشان علاقه دارند. اما اجازه بدهید با جمله "ایشان حتی یک وعده در انتخابات نداد:" کمی مخالفت کنیم . آخر مگر ممکن است بعد دو سال چنین بلوفی زد

یکی از مردم بپرسد ایهاالناس اقای احمدی نژاد وعده نداد. سفره و نفت چی بود. وام ازدواج چی بود. مبارزه با مفاسد اقتصادی چی بود. ساده زیستی. بازگشت به انقلاب و ارزش های آن. مسکن. سیاست خارجی. اگر نمی دانند بدانند ایراد گرفتن از گذشتگان به معنای دادن وعده آن است که برعکس کار می کنیم. وقتی که خانه سازمانی شهردار تهران را در تیزر تبلیغاتی گذاشت آقای شمقدری و بعد خانه ساده آقای احمدی نژاد را با آن مقایسه کرد. یعنی دو تا چیز مختلف را با هم مقایسه کرد، به قصد فریب مردم. آیا وعده نبود. بود و حالا هم مسلمان متدیدن می پرسد چرا اقای الله کرم و شمقدری نشان نمی دهند که رييس جمهورشان الان کجا زندگی می کند و آن را با خانه شخصی آقای خاتمی و یا معین مقایسه نمی کنند.
همانند ژست سوار شدن در هواپیمای عمومی و مانند مردم عادی. که دو بار بیشتر اتفاق نیفتاد و جت اختصاصی سلطان برونئی البته که امن تر و راحت تر بود. اما شعار ساده زیستی را هنوز هم می توان ادعا داد. فقط به استناد کاپشن و شلوار چروک.

سخن آخر
راست بگویم. آقای احمدی نژاد اگر خوب و اگر بد اینک رييس جمهور ايران است. ما ایرانیان اگر مخالف و اگر موافق، به هر حال ناگزیر از پذیرش اين واقعتيم. اکثریت قريب به اتفاق ما هم نه عضو حزب سیاسی هستیم و نه کسی را پشت در نم کرده داریم که تازه شورای نگهبان هم باید تائید کند صلاحیتش را. مایل هم هستیم که در همین دوران انشالله چهارساله کارهای خوبی بشود به نفع مملکت و در انتخابات هم مردم بتوانند ازادانه به هر که می خواهند رای بدهند. اگر در این فاصله بیشتر نوشته ها و گفته های ما مردم علیه آقای احمدی نژادست به طوری که دستگاه مخابرات به زحمت افتاده در جمع کردن اس ام اس ها، وزارت اطلاعات به دردسر دچار شده در گوش کردن به جلسات هر کس هر گروه و خانواده، روزنامه شریفه به ناراحتی دچار شده برای خبرسازی مدام از اتاق خواب و پذیرائی مخالفان دولت، مشاوران رنگ به رنگ اینقدر زخمت خنداندن مردم به خود می دهند. خلاصه دولت مجبور شده روزنامه ها را از ترس نزدیک شدن انتخابات ببندد. حتی آقای ثمره هاشمی هم کفایتش نکند فرمانده بسیج را برای انتخابات مجلس کمک بخواهد، فقط و فقط علتش افاضات رییس و مشاوران ايشان است که مدام به گذشتگان و دیگران بدو بی راه می گویند و ادعاهای عجیب می کنند و دستشان رو می شود.

واقعیت این است که گذشتگان حتما هزار اشکال دارند وگرنه همان چند رای اضافی را مردم به اقای احمدی نژاد نمی دادند. این حرف درست است. و حقیقتش این است که ما مردم بدمان نمی اید که نقد اصلاح طلبان کنیم اما شما نمی گذارید. اگر دهان بسته بودید و کار می کردید یک صدم آن که امروز ادعا می کنید. حتی خطاهایتان هم گذشتنی بود. کسی از شما انتظار ندارد هم شاگرد اول و هم دوم و هم سوم باشید و به قول رییس قدرت جهانی باشید و به قدرت منطقه ای هم اکتفا نکنید. همین ماشینی که به دستتان داده شده است را به ارامی برانید ملت برای سال ها قدرشناستان خواهد بود.

اما وقتی که مدام ادعا می کنید. مدام منم طاووس علیین شده . و از سر بی اطلاعی بلوف هائی می زنید که هر عاقل می داند درست نیست، همین است. روزنامه ببندید در تاکسی. در تاکسی مامور بگذارید در جمع بچه ها، در اتوبوس، به زبان طنز، به زبان کنایه، به شعر. ملت ایران سواران از اسب پیاده کرده است. شما که چیزی نیستید.

آقای جوانفکر در همین آخرین گفتار کشف غریبی هم کرده اند. فرموده اند روزنامه نگاران کجا بود که شهرام جزایری پدید آمد. و نتیجه گرفته اند که روزنامه ها دست در جیب شهرام جزایری داشتند. پاسخ این است که اگر در موقع کشف جرم می فرمائید که از قضا دوستانتان که روزنامه کیهان باشند در آن زمان بودند و به اندازه کافی هم حقیقت گوئی کردند و به اندازه کافی هم نتيجه خوب گرفتند. اما اگر سخن چنان که گفته شده برای متهم ساختن روزنامه نگاران به ضعف و ترس است که پرسیده اید در آن زمان خبرنگاران کجا بودند. باید مثال خروشچف را آورد.

دبيرکل حزب کمونیست شوروی در کنگره بیستم لب به انتقاد از ژنرالیسم استالين گشود و در حالی که کس در تالار پولیتبرو نفس نمی کشید تا توانست از آن متوفا بد گفت و گفت تا صدائی آمد. یکی پرسید تو خودت کجا بودی آن موقع. مقصودش این بود که چرا وقتی استالین زنده بود نگفتی. خروشچف از همان پشت تریبون گفت کی بود که این سئوال کرد. صدائی از سالن نیامد. دوباره پرسید چه کسی بود. هیچ کس دستی بلند نکرد. سه باره هم جوابی نگرفت آن گاه گفت همان جائی که الان شما هستی .

حالا حکایت ماست. اگر روزنامه نگاری ایران جان داشت در همین دفعه که شما سوار بودید و عید شد و خبر پخش شد که شهرام جزایری فرار کرد، هزار نکته بود که بايد می نوشت. اما نوشته نشد چرا. به همان دلیل که آن زمان نوشتنی نبود.

ببینید یک اشتباه کوچک و یا یک اصلاح کوچک چقدر در معنا فرق دارد. در انگلستان بعد از جنگ عراق معمول شد که تونی بلر را کارتونیست ها، سگی می کشیدند و جورج بوش را میمون . کسی هم آن ها را به دادگاه نکشاند که توهین کرده ای. چرا که انگلیسی ها از قضا سگ را هم دوست دارند و هم عزیز می دارند. وقتی موقع رفتن بلر شد یکی از نویسندگان مشهور نوشت تونی سگ بود منتها نه سگ گله، بلکه سگ رهنما بود. یعنی همان سگ ها که برای هدایت کورها تربیت می شوند و آن ها را به منزل می برند. با این گفته بسیار ناسزا ها تصحیح شد. از جمله آشکارمان شد سگ پارس کننده و بدخو و بددهان عیب است ورنه سگ رهنما مثبت هم می تواند بود.