نافرمانی مدنی و جنبش خونین ۲۲ خرداد ۸۸

خیزش مردم در بند ایران که هم اکنون به انتهای هفته دوم از عمر کوتاهش میرسد در صورتی که رهبران جنبش ۲۲ خرداد ۸۸ نتوانند خط مشی مشخصی برای ادامه مبارزاتی که در پیش رو داریم بیابند باید بانهایت دردمندی شاهد خفه شدن ان پیش از شکوفائیش باشیم.

اگر ترجیع بند تقلب انتخاباتی درکوتاه مدت ودر روند مبارزات جنبش ۲۲ خرداد ۸۸ توانست کبریت اشتعال سوز درونی مردم ایران باشد اما در طولانی مدت برای بزانو در اوردن رژیم دد منش جمهوری اسلامی کافی نیست.
رهبران جنبش مبارزاتی اخیر بخصوص اقای میر حسین موسوی باید استراتژی مبارزات ملت را برمبنای آنچه که دیگران آزموده اند و بکاربرده اند و پیروز شده اند قرار بدهند! وان چیزی نیست جز نافرمانی مدنی!

آنچه که مارتین لوتر کینک در سالهای ۶۰ میلادی در امریکا بکار برد و یا نلسون ماندلا در افریقای جنوبی از ان بهره گرفت ادامه همان راهی بود که ماهاتما گاندی رهبر جنبش ضد استعماری هندوستان توانست با استفاده از ان ( نافرمانی مدنی ) کمر استعمار بریتانیای کبیر را بشکند و دمکراسی اصیل هندوستان را پی ریزد.

در ایران ما نیز در سالهای بحرانی پس از جنگ دوم جهانی مرحوم دکتر مصدق توانست با تکیه به بخشی از کل سیستم نافرمانی مدنی گاندی راه خود پیش برد و نفت راملی کند که متاسفانه به دلیل ضعف تشکیلاتی حکومت ملی او و دسیسه های عاملان روس و آمریکا وکینه ورزی بریتانیا در نهایت نهضت ملی ما با کودتای ننگین ۲۸ مرداد بزانو در آمد و دوران استیلای آمریکا در کشورمان ایران شکل گرفت.

بیشک در زمین فوتبال آمریکا و انگلستان یعنی محدوده نفتی مذهبی خاورمیانه کماکان بازی ابر قدرتها با سرنوشت ملتهای ان ادامه دارد ودر این بین پایه ریزان استعمار انگلیس که هنوز تا چندی پیش خودرا وام دار امریکائیان که انهارا در پیکار با آلمان ناتزی یاری کرده بود میدانستند برآنند تا با تردستی خاص خود و بکارگیری ملایانی که از دیرباز سر در آخور استعمارگران انگلیس دارند بتوانند تمامی سرزمینهای از دست رفته در خاورمیانه را که به تیول آمریکادر آمده بود از آن خود سازند ( در این خصوص توجه شمارا به وصیت نامه آیت الله لنکرانی و عباراتی که درآن در وصف لندن بکار برده بود جلب میکنم ).

بهر رو در صورتی که سردمداران مبارزات ۲۲ خرداد ۸۸ بتوانند برای احقاق حقوق پایمال شده مردم ایران از گذرگاه نافرمانی مدنی به میدان رزم قدم پیش بگذارند میتوان امیدوار بود که نه تنها بتوانند به اهداف خود دست یابند بلکه خواهند توانست سیستمی برمبنای عدالتخواهی و عدالت پروری در ایران پی ریزند که مانند دمکراسی و آزادی نهادینه شده در هندوستان در برابر تندباد حوادث سالها دوام آرد امری که متاسفانه تا بحال توجه کاملی به ان معطوف نشده است